Het leuke van studeren in een living-lab is het werken in de praktijk. Dit geeft niet alleen mooie ervaring maar biedt ook buitengewone kansen voor studenten. Communicatiestudent Emma Stoop greep zo’n kans. Terwijl ze afstudeerde bij Sluislab kwam zij in contact met organisaties die haar project verwezenlijkt wilden zien.
“De gemeente Amsterdam en Sluislab zagen hetzelfde gebeuren: steeds dezelfde buurtbewoners die reageerden. Of het nou op Zeeburgereiland.nl was, de facebook groep of tijdens fysieke inspreekavonden. Er mistte veel geluiden.” Vertelt Emma. Altijd de usual suspects, erg fijn dat deze actieve bewoners er zijn! Maar Jammer dat de groep niet de diversiteit van de buurt representeert. Daarom ging Emma in haar onderzoek op zoek naar de unusual suspects.
Wie zijn die unusual suspects?
Dat is een onwijs diverse groep, weet Emma te vertellen: “Het is makkelijker te beschrijven wie de usual suspects zijn. Dat zijn de mensen die zich veilig voelen in de gemeenschap. Ze kennen de bureaucratische taal, kennen hun rechten en weten waar ze informatie kunnen krijgen. Daarnaast hebben ze tijd en energie. Je kan je voorstellen dat iemand die het hoofd maar net boven water weet te houden, of een alleenstaande moeder van 3 kinderen die ook nog 40 uur per week werkt wel andere prioriteiten heeft dan in discussie gaan met ambtenaren.”
Tijdens haar onderzoek ging Emma op zoek naar de unusual suspects, hoe zijn ze te bereiken, en op welke manier willen ze tóch in gesprek? Emma’s eerste poging om online in gesprek te raken faalde jammerlijk. Wie melden zich? Ja hoor, precies die bewoners die al actief gebruik maakten van inspraakmogelijkheden en participatie processen. Websites, facebook, instagram, via-via netwerken, doorstuurberichten, het werkte niet. De straat opgaan, dat werkte wel! Mensen zijn best in voor een praatje en willen ook hun inzichten en ervaringen wel delen. Contact leggen was het lastigst. Mensen zijn schuw op straat en achterdochtig als je ze zomaar benadert. Emma’s hart brak toen twee dames haar vroegen “maar wij komen uit Syrië, wil je onze mening wel?”
Maar hoe dan wel? Met de Buurtkoffer!
Ze is gaan knutselen. Gewoon, met dingen die ze in huis had liggen maakte ze een prikbord en statafel op wielen. Echt prototypen. En het werkte als een tierelier. In 4 uur tijd zijn er 50 inhoudsvolle contactmomenten geweest. “Ik was onwijs zenuwachtig toen ik voor het eerst ermee de straat op ging. Zou het werken? Het is lelijk, ziet er niet uit. Duidelijk amateuristisch. Maar dat bleek juist dé manier te zijn. ‘Die kneuterigheid nodigt wel uit,’ werd er gezegd.” Mensen kwamen naar Emma toe, gelokt door nieuwsgierigheid. De achterdocht was weg, gesprekken waren open, meningen werden gegeven en er werd samen gefantaseerd.
Haar prototype was ook opgevallen bij organisatie Dynamo, die De Buurtkamer op het Zeeburgereiland beheert. Zij wilden wel een mobiele plek om buiten laagdrempelig in gesprek te gaan met de buurtbewoners. Samen met Dynamo en Sluislab is Emma om de tafel gegaan. Er is een definitief ontwerp gemaakt en gebouwd: de Buurtkoffer. Een pop-up ontmoetingsplek voor professionals, ambtenaren en onderzoekers om even op een andere manier met de buurt in gesprek te gaan.
En daar bleef het niet bij. Emma werd door Inholland gevraagd verder onderzoek te doen en kreeg een baan aangeboden. “Ik wist niet dat ik onderzoeker kon willen worden. Maar nu wil ik niet anders meer.” Tijdens haar eerste jaar als onderzoeker ging zij verder met de Buurtkoffer. Inmiddels bestaan er drie versies die zijn ingezet door Dynamo, Gemeente Amsterdam, Vreedzaam Oost, Sluislab, studenten, het Inholland nieuwbouw projectteam “en zelfs onderzoekers van de overheid zoals ministeries, Duo en verschillende gemeentes.”
